W krainie moich dróg

Tomasz J. Kostyła – rocznik 1969, poeta wędrowny, fotograf, dziennikarz, publicysta, muzyk. Debiutował w 2010 roku tomem poezji Archanioł i Rycerz, a dwa lata później był redaktorem pierwszej w Polsce Antologii polskiej poezji tożsamościowej, w której zebrano utwory dwudziestu poetów związanych z szeroko rozumianym obozem narodowym.

Książka W krainie moich Dróg to drugi zbiór wierszy poety, w którym autor prowadzi czytelnika drogami duchowych refleksji oraz po meandrach odwiecznych zmagań Dobra ze złem.

(…) Całe dzieło tworzy spójny, ale niezwykle sentymentalny i oniryczny klimat. Na pierwszy plan wysuwa się miasto, które jest bohaterem kilku wierszy. Miasto T. Kostyły jest przeciwstawne do znanego futurystycznego podmiotu. Zamiast tętniącego przemysłu mamy „Puste ulice”, które z jednej strony możemy interpretować dosłownie, ale z drugiej to właśnie one mają symbolizować samotność współczesnego człowieka. Całość możemy określić jako, tytułową, drogę istot zagubionych w obecnym świecie, szukających wartości i uczuć. (…)
Kolejnym słowem, które od razu powiążemy z krainą dróg Tomasza Kostyły jest przemijalność. Walka z rutyną i monotonią, a przy tym mijający czas. Podmiot liryczny w kilku wierszach ucieka do wspomnień i młodości, nie jest w stanie zaakceptować sytuacji, w której tkwi i chociaż pragnie zmiany nie może wyrwać się z mentalnej klatki. Tu właśnie pojawia się ten cichy, a nawet niemy manifest, który często wyrywa się z piersi każdego z nas.

Autor jednak mimo realnego obrazu współczesnego świata stara się również ocalić to, co prawdziwe. Sam określa, że są to rzadkie przejawy optymizmu, twierdząc, że istnieją ludzie, którym się udaje odnaleźć i żyć zgodnie z własnym sumieniem.

Fragment wstępu