O Jerzym Robercie Nowaku

Dbałość o sprawy kraju połączona z przytomnością umysłu, to rzadkie zespolenie zalet, które okazały się szczególnie pożądane w czasach, gdy większość środowisk intelektualnych zachłystywała się tak zwaną wolnością po 1989 roku. Oswobodzone z komunizmu elity, podobnie zresztą jak podążający za nimi naród, potrafiły patrzeć na odsłaniające się przed nimi perspektywy jedynie przez różowe okulary. Tylko nieliczni umieli rozpoznać negatywne trendy. Nie dawali się oni zmylić usypiającej narracji płynącej z mainstreamu. Potrafili zobaczyć, jak pod przykrywką rzekomej przyjaźni Zachodu i darowanego nam, podobno za darmo, postępu rozkradano polski majątek narodowy, przeglądali na wylot mechanizmy i zagrożenia przyporządkowania naszego kraju nowej strefie wpływów. Nie poddali się zalewającej nas fali nowych ideologii i mocno zaowalowanemu atakowi na polską tradycję i kulturę. W czasach, gdy związane ze światową masonerią siły lewicowo-liberalne niepostrzeżenie przejmowały główne media, gdy opozycjonista Michnik zawłaszczał główną gazetę całego ruchu „Solidarności”, wśród tych, którzy bili na alarm, ważna rola przypadła niezmordowanemu trybunowi – Jerzemu Robertowi Nowakowi.

Istotną zaletą, która cechuje profesora i odpowiada za jego fenomen, jest niewątpliwie odwaga. Jeśli spytać przeciętnego Kowalskiego, jakie poglądy mają według niego polscy intelektualiści, po namyśle stwierdzi on, że płyną oni raczej zgodnie z głównym liberalnym nurtem. (...) Tym większy szacunek należy się tym nielicznym, mającym odwagę nastawać – jak mawiał św. Paweł – w porę i nie w porę. Stąd moja szczególna wdzięczność za każdą bratnią duszę w tej wspólnej walce przeciwko zalewającemu świat złu i ta moja skromna cegiełka, którą jest wydanie niniejszej książki poświęconej jednemu z tych nieocenionych współczenych bohaterów, Profesorowi, Jerzemu Robertowi Nowakowi. Oddaję tę publikację w Państwa ręce w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.

Z przedmowy Józefa Białka